اصولا سازمان ها به منظور تحقق بخشيدن به اهداف استراتژيک خود اقدام به تعريف و اجرای پروژه ها می نمايند. يعني پروژه ها به نوعی سازوکار تحقق استراتژی ها در آن سازمان ها می باشند. اينکار در ابتدا از طريق تدوين اهداف کلی سازمان بر اساس استراتژی و به دنبال آن تعيين سبد پروژه ها (پورتفوليو) و پس از آن تعريف برنامه ها و نهايتا طرح ريزی پروژه ها انجام می پذيرد. سلسله مراتب فوق موجب می شود که پروژه ها به طور کامل با استراتژی و مأموريت سازمان تراز گردند. بنابراين از آنجاکه پروژه برای متولد شدن و همچنين اجرا نياز به سازمان متولی دارد ذی نفع نزديک و اصلي پروژه سازمان متولی آن مي باشد.

سازمان عبارتست از «يک موجوديت اجتماعی هدفمند که به صورت سيستم های ساختاريافته و تعمدی فعاليت ها طراحی شده و با محيط خود مرتبط می باشد». اين موجوديت اجتماعي شامل دو نوع موجوديت مختلف مي باشد، مالکين(سهامداران) و کارکنان. مالکين افرادي هستند که به منظور ايفاي مأموريتي خاص سازماني را تاسيس می نمايند و برای تحقق آن ماموريت عده ای را به استخدام در می آورند که به آنها کارمند گفته می شود. لذا اين دو موجوديت يعنی سهامداران و کارمندان همواره برای ايجاد يک سازمان ضروری می باشند. ممکن است در سازمانی کوچک سهامداران خود به تنهايی کليه فعاليت های سازمان را اجرا نمايند، اين به معنای حذف موجوديت دوم نمی باشد بلکه حضور يک فرد در دو نقش را بيان می دارد چراکه اين فرد در هر نقش انتظاراتی خاص و متفاوت را دارا می باشد. بنابراين با توجه به اينکه ذی نفع اصلی پروژه سازمان می باشد و سازمان از دو موجوديت سهامداران (مالکين) و کارکنان تشکيل می شود مي توان نتيجه گرفت که اين دو، ذی نفعان اوليه پروژه محسوب می گردند. بديهی است که کارکنانی که هيچ گونه خدمتی به پروژه ارائه نمی نمايند از پروژه نيز انتظاری ندارند و لذا ذی نفع آن محسوب نمی گردند.